Nihayet bahar geldiğinde, sezonun (ya da her mevsimin) muhtemelen en sevdiğimiz içkisini kutlama zamanının geldiğine karar verdik: Şarap. Napa’ya yaptığımız son gezimizde.
“Bugün bana yanlış bedende olduğumu ne zaman fark ettiğim soruldu. Onunla uzlaşmam çok uzun zamanımı alsa da, hatırlayabildiğimden beri bildiğimi düşünüyorum – hatta cinsiyeti düşünebildiğim veya fark edebildiğim için. Anaokulundayken Külkedisi gibi giyinip kızlarla ilgili şeyler yapacağımı düşünüyordum. Bir prenses olarak elbise giymeye veya rol yapmaya karar verirsem, öğretmenlerim erkek olduğum için bunu yapamayacağımı söylerdi. Yani hayatındaki herkes sana erkek olduğunu söylediğinde, bunların hiçbiri sana doğal gelmese de bir nevi buna inanmaya başlıyorsun.
Geçişim çok kademeli, çok beyinsel bir süreç oldu. Pek çok insan için cinsiyeti bedenlere indirgemek çok kolay ve bu korkunç. Bugün bana sorulan soruyu cevaplamak için, yaklaşık bir yıl kadar kadın olarak yaşadıktan sonra kadın olduğumu fark ettim. Ondan önce platin sarısı saçlarım vardı, akriliklerdi ve etek giyer, çanta takardım – ama yine de kendimi erkek olarak tanımladım. Büyürken, dış görünüşüm kadın olsa bile hala erkek olabileceğimi düşünecek kadar açık fikirliydim. Yeterince queer teorisi okursanız, her türlü bağlaşımın mümkün olduğunu anlarsınız. Hayatı kadın olarak deneyimlemek isteyen ama yine de erkek olmak isteyen erkekler var ve bu geçerli.
İnsanların neden erkeklerin kadınlar kadar güzel olamayacağını düşündüklerini asla anlamadım, bu yüzden uzun süre kendime söz bulamadım. ‘Ben erkek değilim ama kadın olmama izin veremem’ gibiydim. O zamanlar ‘Tamam, başka bir şey olacağım’ gibiydim. Bu benim için tuhaftı ve bazı yönlerden, düşüncelerim, içimdeki hisleri bu beyinsel açıklamayla örterek, içimde hissettiklerimi ertelemeye devam etmeme izin verdi.
Cinsiyet kimliğiyle ilgili herhangi bir şeyi tartışmaya çalışmak çok fazla psikolojik gerilim içerir.
Eskiden çok daha fazla makyaj yapardım. Boy George’u çok seviyorum ve o miktarda makyaj yapardım – Boy George’un yaptığı makyaj gibi. Eyelinerım saç çizgime ulaşmak ister. Onunla gerçekten çıldırırdım. Fazla telafi etmeye çalışırdım. Şimdi çok daha sakinim, ancak tüm kızların ilk kez makyaj denerken bu aşamaya sahip olduğunu hissediyorum. Yine de, şimdi yaptığım kadar makyaj yapmaya başlarsam, gerçekte olduğum gibi görüneceğimi biliyordum ve sanırım buna hazır değildim.
İlk makyaj tadımı aldığımda 14 yaşındaydım. Solist olarak bir gruptaydım ve ilk konserlerimizden birini çalıyorduk. O noktada tek yapabildiğim, belki ayda bir saçımı düzleştirmekti. Yani evet, ilk şovumdaydım ve banyoda Revlon geri çekilebilir siyah göz kalemi bulduğumu hatırlıyorum.
Onu yerden alırken gözümde enfeksiyon kapabileceği gerçeğini düşünmeden su hattıma koydum – iğrençti. Sanırım bir grupta olmanın harika yanı çok daha fazla özgürlüğün olması. Klasik ‘Dostum (Bir Hanımefendi Gibi Görünüyor)’ hissi var. Eyeliner çekebileceğimi ve kimsenin umursamayacağını hissettim çünkü bir rock şovundaydım. Sonra daha sert bir sahne olan bir kalabalığa tekrar giydim ve bu harika bir deneyim değildi. Bana sahneden inmem için bağırıyorlar ve bana F harfi diyorlardı. Ben de ‘Vay, tamam’ gibiydim. O noktada 15 yaşındaydım. Bu benim için korkunç bir uyandırma çağrısıydı, çünkü göz kalemi sürüyordum – bu o kadar da önemli bir şey değil ve yine de insanlar, taklit ettiğim bu cinsiyeti sergilemediğim için beni çoktan polislik yapıyor. Açıkçası, erkek performansında boktan bir iş yapıyordum. Bazen insanlara, erkek cinsiyet rollerini oynama anlamında on yıldan fazla bir süredir sürükleniyormuşum gibi hissettiğimi söylüyorum. Geceyi bitirir ve eve gelmeden önce göz kalemimi sildiğimden emin olurdum.
Lisede çok kötü sivilcelerim vardı, bu yüzden tulum giymekten kurtulurdum ve o kadar. Yine de annem yatağından bana bakardı – makyajımı en iyi aydınlatmaya sahip olduğu için onun odasında yaptım ve hala yapıyorum – ve ‘Ne yapıyorsun?’ Anneme ‘Merak etme! Asla rimel sürmeyeceğim!’ Ama hepsi olur… 100 YouTube öğreticisi sonra tüm yüzünüz ortaya çıkar [Gülüyor].
Makyaja her zaman hayran olmuşumdur. Büyükannemi makyajını yaparken izlerdim ve o her zaman bir araya getirilirdi. Bana fotoğrafların sonsuz olduğunu, onu hafife alamayacağını ve mükemmelleştirmen gerektiğini söylerdi. Bunun gibi küçük şeyler gerçekten bana yapıştı. Ergenlik çağında annemin izni olmadan saçlarımı platin sarısına boyadım. Beyaz saçlara sahip olmak, cinsiyet kimliğinden bağımsız olarak hayatınızı değiştirir. Bu gerçekten çılgınca bir deneyim. İnsanların pek çok farklı tarafını ve sizi nasıl algıladıklarını öğreniyorsunuz – bu çılgınca. Sanırım bu motivasyondu ve kendimi saklayamıyormuşum gibi hissetmemin ilk örneğiydi.
O zamanlar Final Fantasy’ye, özellikle de Final Fantasy kötü adamlarına gerçekten takıntılıydım. Bir Final Fantasy kötü adamına gerçekten bakıp onu analiz ederseniz, bu erkek vücudunda bir kadın kafasıdır. Vücudum eşleşmese bile gerçekten güzel olma olasılığına bağlı hissettim – baş kısmının yerinde ve kendimi nasıl gördüğümle tutarlı olma şansı vardı. Ondan sonra kimlik olarak gerçekten makyaja dalmaya başladım. Güzellik tüm kızlar için önemli olabilir ama bir trans kız için güzellik ölüm kalım meselesi olabilir. Yeterince inandırıcı bir kadın olarak geçmediğiniz için tehlikeye girebileceğiniz anlar vardır. Bir keresinde arkadaşımla yürüyordum ve bir adam bana bağırmaya çalışıyordu, sonra bir bıçak çıkardı. Makyaj trans kadınlar için çok daha ciddidir. Cis kızlar bile bunu anlayabilir – yeterince güzel olmadıkları için büyürken okullarda saldırıya uğrarlar ve zorbalığa maruz kalırlar.
Kendilerine gelmeden önce [makyaj] deneyimi olmayan ve kısa sürede makyaj yapmayı öğrenmek zorunda kalan birçok trans insan ve trans kadın için gerçekten üzülüyorum. 35 yaşındalar, çocukları var ve geçiş yapmaları gerekiyor – bu şimdiye kadarki en cesurca şey. Bu, hayatlarının ilerleyen dönemlerinde geçiş yapan insanların, oldukları kişi olmak için mutlaka makyaj yapmaları gerektiğini düşündüğüm anlamına gelmiyor. Sadece onunla özdeşleştim. Benim yaptığım yol, tıpkı her kızın makyaj becerilerini nasıl edindiği gibiydi – burada annen ‘Sadece dudak parlatıcısı sürebilirsin’ der. Pratik yapmak için zamana ihtiyacın var, bu yüzden iyi görünüyor. Eskiden sadece üç saatlik Zen makyaj seanslarım olurdu. Tabii ki, gün boyunca sadece renkli nemlendirici, kapatıcı ve belki de rimel sürüyorum. Bazen bir kanat yapacağım, ancak biraz dış kenarda. Ama geceleri… geceleri gerçekten zamanımı alacağım zamandı. Akşam 7’den akşam 10’a kadar makyajımı yapar ve gece yarısı dışarı çıkardım.
This is a test comment!